Na soidade do Aloia

Camiñando cara cima 
A lúa observa os meus pasos 
Os astros revelan o meu destino 
Co mar no horizonte incerto 
Perdido nas vacilacións dos mortais 
A gadaña sesga os fíos da noite 
Nas árbores que me arrodean 
Resguárdome dos ollos da hipocresía 
¿Por que lle temen á soidade 
Cando os pensamentos son a mellor compañía? 
¿Por que se senten tan seguros 
Cando a cobardía é o seu trono? 
Un home sen recordos non existe...