Prestige blues

Trece de novembro
día gris de inverno
lenta agonía
na Costa da Morte
afúndese a proa
anegada e cansa
rega embravecida
co ventre cheo de morte

prestige blues
non volvas máis
prestige blues
nunca máis

Escoitanse rumores
abaixo no porto
son as caracolas 
que trae o mar de fóra
alguén chora
bágoas de blues
os homes recollen
almas do mar, negra luz.