Compañeiro daniel de vida innumerable
Como os astros do ceo i os camiños do mar
Na tenebrosa noite da patria inhabitable
Témoste no recordo con mao á luz alba.
A ti falo daniel morto lonxe da terra
Es noso i a túa luz alumea a escuridá
Que nos deixou a historia de tres anos de guerra
En que os lobos mataron a luz e libertá.
Compañeiro daniel, as pistolas sonaban
I enloitaron cunetas con sangue loitador
As pistolas sonaban i os panbidos berraban
A terrible victoria do odio e do terror.
E ti fúcheste lonxe predicar no deserto
Pra erguerdes un exército que endexamais loitou
E morriches un día sin veres entreaberto
O camiño da volta que a túa alma soñou.
Pro na patria abatida e do pobo explotado
Nacimos nós os fillos da morte e do tristén
Percurando furiosos vinganza e novo estado
I unha roxa alborada sin cabo nin comén.
I a ti bo compañeiro que o furacán aleibe
Matou desesperado na outra banda do mar
Prometémosche a terra dunha galicia ceibe
Pra enterra- los teus ósos onde teñen que estar.
