Sjórinn rauður sýður.
Í sortanum hann bíður.
Dagrenning og dauðastormur,
Í djúpinu er miðgarðsormur
Gakktu út a gróinn núp,
Gáðu hvað hann mun prýða undirdjúp.
Þarna yfir sjó og sand sérðu áfram líða jörmungand.
Mæli ég því mikill er, miðgarðsormur þræðir lönd og sker.
Hann sem mig skal hitta vill hörfa þegar blæðir, kjarklítill.
Renni ég færinu fyrsta sinni,
Festi við þóftu í kænu minni.
Annað sinn kasta, hann ekki bítur,
Ósnertri beitunni loks upp skýtur.
Höfuð nautsins himinhrjóðs hilmar ormi færir, ei til góðs.
Banvænn sýnist bitinn þó blóðið gandsins ærir hugarró.
Fylgja mun þér fegurð, ef fellir orminn langa, sérhvert skref.
Eiturgusa æta má asjónu og vanga, tapi sá.
Þriðja sinn kasta og þá hann tekur,
Þóftuna mölvar og bátinn skekur.
Færið skal dregið af fullum krafti,
Fátækleg hönd móti ormsins kjafti.
Reipið sker, gatar glófa,
Gegnum fer, særir lófa.
Krókur í kjaftinn rífur,
Krækjan því sker sem hnífur
Áfram þeir berjast báðir, bræður tveir, þreyttir, þjáðir.
Takast á, tíminn líður, tengir þá strengur stríður.
Höfuðið birtist í hafsins róti, heggur í bátinn og streitist á móti.
Blaðinu sting svo að blóð út stekkur, bölvandi skepnan í hafrótið sekkur.
Þegar hitti þór, þá munum við berjast.
Staðfastur og stór, standa mun og verjast.
Agnið beit víst á, ásgarður mig svíkur.
Jörmungandur, já, ég er sá sem víkur.
Báru klýfur bátur
Og bátsmaður er kátur.
Landið tekur, fleyið festir,
Þar fljúga yfir nokkrir þrestir.
Aftur skepnan skríður
Í skjól og þar hann bíður
Létti til og lægði storminn
Er lagði hilmar miðgarðsorminn.
O mar é vermelho e em ebulição
Na escuridão do abismo ele espera
O amanhecer e uma tempestade mortal
Nas profundezas vive a Serpente de Midgard
Caminhe no gramado
Contemple o Orgulho das Profundezas
Lá, através do mar e da areia, rasteja Jörmungandur
Ouça! Ela é enorme, eu digo:A Serpente de Midgard abrange todas as terras ela que me encontraria, retornará sangrando e desprovida de
coragem
Eu jogo minha rede de pesca pela primeira vez
E amarro a outra extremidade ao assento do remador.Uma segunda vez eu jogo
ela ainda não morde
Intocada, a isca se inclina para a superfície
A cabeça do poderoso touro Himinhrjóður Hilmar usa como isca para a serpente isto não vai acabar bem! Mortal a isca parece
O sangue da besta está enlouquecendo
A beleza será sua companheira, deve matar a serpente em cada passo do seu caminho
O veneno pode comer a sua carne e o seu rosto você pode perder
Na terceira ela morde
esmagando o assento e agitando o barco
A linha de pesca
deve agora ser puxada com força embora minha mão não seja párea para as poderosas mandíbulas da serpente
A linha corta, rasgando a luva
Através da luva, cortando a mão
O gancho rasga a mandíbula da cobra
Corta como uma faca
Ambos lutam, dois irmãos, exaustos e feridos
Em luta, o tempo passa, ligado através da linha e do gancho
A cabeça aparece entre as ondas, mordendo o barco, lutando.Com minha lâmina eu esfaqueio o sangue flui.Com um grito, a besta afunda
sob as ondas
Quando eu me encontrar com Thor lutaremos
Focado e grande, ele se defenderá
Aparentemente eu levei a isca, Ásgarð me traiu
Jörmungandur, sim, até mesmo eu sou aquele que cede
O barco corta as ondas
O contramestre está alegre
Atinge a terra
E amarra seu barco
Novamente a Besta rasteja
Em seu covil ela espera
O tempo clareou, a tempestade se foi
Quando Hilmar derrotou a Serpente de Midgard
