Gardo cicatrices no faiado para queimar Sabendo que é posíbel que retomen sen chamar Mais non penso en trincheiras, canón, Granadas nen fusil Renuncio a máis defensas, vivo nun eterno abril Berro se me berran, non escondo a miña voz Vendo amor á terra e carne crúa para o feroz Aquel que cre que outra, outro ou eu han de calar Impugno o testamento que me obriga a venerar Eu xa non quero concordias de papel Nin revoltas fatais sen caravel Nin panexíricos despois da humillación Nin paliativos en lugar de curacións Xa non máis rendas de corcel Nin días de cal, nin lúas de fel Nin militar na adoración Nin acatar máis silencios Lembro días de guerra con culpábeis e perdóns Enriba dos xeonllos, sendo carne de canón Mais vinlle a pel ao lobo, confesei, lin, resucitei Non teño máis principio que matar antes que morrer Tenho cicatrizes no sótão para queimar Sabendo que é possível que retornem sem chamar Mas não penso em trincheiras, canhão, Granadas nem fuzil Renuncio a mais defesas, vivo em um eterno abril Berro se me gritam, não escondo a minha voz Vendo amor à terra e morte crua para o feroz Aquele que acredita que outro, outro e eu hão de calar Impugno o testamento que me obriga a venerar Eu já não quero Concórdia de papel Nem revoltas fatais sem cravo Nem panexíricos depois da humilhação Nem paliativos em lugar de curas Não mais rendas de corcel Nem dias de cal, nem lúas de fel Nem militar na adoração Nem acatar mais silêncios Lembro-me de dias de guerra com culpados e perdões Em cima dos joelhos, sendo carne de canhão Mas vi a pele do lobo, confessei, li, resucitei Não tenho mais princípio que matar antes de morrer