Soms duikt het beeld weer op
Mijn vader op een fiets
Hij rijdt langs het terras waar ik wat drink
En ik zeg niets
Het waait een beetje
De wind maakt tranen op zijn wang
Daar gaat mijn vader
En we zijn vreemden, al heel lang
Een vader en een zoon
Vijf meter van elkaar
Ik zie hem voor het eerst weer terug
Na zeker twee, drie jaar
Wat rijdt ie langzaam
En hij gaat vlak aan mij voorbij
Mijn grote vader
Op die te kleine fiets van mij
Waarom spring ik niet op
Waarom schreeuw ik niet: "He
Kom zitten, Pa, wat drink je
En hoe is het er nou mee
Weg met de strijdbijl, Pa
Wij zijn zo koppig allebei
Jij bent mijn vader
En ik ben net zo'n zak als jij"
't Kan nog als ik wil
Hij is nog niet voorbij
Waarom demp ik die kloof niet
Tussen hem en tussen mij
Maar ik blijf zitten
Het hoeft niet meer, het is te laat
Daar gaat mijn vader
En ik voel niks, niet eens meer haat
Ik kijk hem heel lang na
Hij is al op de brug
Ik zie z'n trieste schouders
Z'n teleurgestelde rug
Het is een afscheid
Ik voel me hufterig en klein
Daar gaat mijn vader
Die ook mijn vriend had kunnen zijn
