Varda blir tende og syna mot sør
Hissi fresa ulveserk gjennom naken skog
Utrøyte krangla dei seg oppi bakkjen
Iherdie so få, herda so få
Eldskjer I blikkje
Blosmak I kjeftn
Uro I syn
Eggja dei rastlause
Mannsterke hirdo
Yre t kamp
I lagnadens famn
Daudn venta, mang ein skrott
Daudn tørsta, for mannablo
Skjold klinga spydestikk dei høgg tå han handa
Vargemann fresa med hemnlyst
Opp dreg han sverde og høgg te mot halsn
Hovude slepp tak og rulla på grunn
Mannefall står stort ve begge sine sie
Vreiden e best blandt nordre menn
Fiendane jagast dei tek fatt mot skipo
Feige menn tenkjer kun om sjølve sitt
Den kveld va festn rik
I den store hall
I hans æra sal
Der lot dei mjøde få flyta
Den kveld va festn lytt
I den store hall
I hans æra sal
Der lot dei kampvilja rå
Den kveld fekk maen fre
I den store hall
I hans æra sal
Der sov han for fyrste gongen
