Moonsorrow

Kivenkantaja

Moonsorrow


Äärellä veden luodolla istuen
Polviin päänsä painaneena.
Laineet kolean tuulen syleilyssä
Taakkansa saavat kantaakseen.

Nähnyt on tulta, nähnyt on kuolemaa
Mies petojen kasvattama.
Nähnyt on hävityksen kansansa,
Nähnyt mitä ei voi unohtaa.

Taivaille vannonut ikuista vihaa
Kantaja miekan ruosteisen.
Kantaja kiven kironnut kuninkaita,
Polttanut maat takanaan.

Laaksoihin kärsimysten,
Virtaan vetten katkeruuden.
Polkuja seuraamatta
Painon alle musertuen.

Äärellä veden kurjalla karilla
Hahmo raskain aatoksin.
Yksin kiroaa, hiekalle laskee
Kiveenhakatun kohtalon.

Ei aukene taivas, ei nouse tuuli,
Pilvet rantaa varjostavat.
Hiljaisuudessa kiroaa ja odottaa
Matkaaja tyhjään huomiseen.

Sitä surua ei voi unohtaa,
Ei kiveä jalkoihin laskea.

Sitä vihaa ei voi tukahduttaa,
On hulluus kiven painona.

APEDREJE O PORTADOR   

Se sentando em uma pedra pelo mar   
com arco na cabeça para os joelhos dele.   
Acariciado pelo vento mais frio   
as ondas silenciosas recebem o fardo dele.   

Ele viu fogo e  morte como bem,   
homem crescido por bestas.   
Destruição que ele viu, das próprias pessoas dele,   
visto o que não pode ser desfeito.   

Ódio eterno para todos os céus   
por uma lâmina corroida jurou ele.   
O portador de pedra, amaldiçoou ele os reis   
e queimou toda a terra atrás.   

Para vales de sofrer,   
no fluxo de rios amargos.   
Aparte caminhos feitos por homem,   
sempre debaixo de esmagar peso.   

Em uma pedra isolada pelo mar   
lá se senta um homem agoniado.   
Só ele amaldiçoa e se deita na areia   
um destino pesando esculpiu em pedra.   

Ainda céus não abrem, nenhum vento subirá   
e nuvens sombreiam a costa.   
Em silêncio amaldiçoa um vagabundo e espera   
até outro amanhã.   

Uma aflição inesquecida   
sempre levado com a pedra.   

Um ódio imprevisível,
loucura que pesa abaixo a pedra.