Äärellä veden luodolla istuen Polviin päänsä painaneena. Laineet kolean tuulen syleilyssä Taakkansa saavat kantaakseen. Nähnyt on tulta, nähnyt on kuolemaa Mies petojen kasvattama. Nähnyt on hävityksen kansansa, Nähnyt mitä ei voi unohtaa. Taivaille vannonut ikuista vihaa Kantaja miekan ruosteisen. Kantaja kiven kironnut kuninkaita, Polttanut maat takanaan. Laaksoihin kärsimysten, Virtaan vetten katkeruuden. Polkuja seuraamatta Painon alle musertuen. Äärellä veden kurjalla karilla Hahmo raskain aatoksin. Yksin kiroaa, hiekalle laskee Kiveenhakatun kohtalon. Ei aukene taivas, ei nouse tuuli, Pilvet rantaa varjostavat. Hiljaisuudessa kiroaa ja odottaa Matkaaja tyhjään huomiseen. Sitä surua ei voi unohtaa, Ei kiveä jalkoihin laskea. Sitä vihaa ei voi tukahduttaa, On hulluus kiven painona. APEDREJE O PORTADOR Se sentando em uma pedra pelo mar com arco na cabeça para os joelhos dele. Acariciado pelo vento mais frio as ondas silenciosas recebem o fardo dele. Ele viu fogo e morte como bem, homem crescido por bestas. Destruição que ele viu, das próprias pessoas dele, visto o que não pode ser desfeito. Ódio eterno para todos os céus por uma lâmina corroida jurou ele. O portador de pedra, amaldiçoou ele os reis e queimou toda a terra atrás. Para vales de sofrer, no fluxo de rios amargos. Aparte caminhos feitos por homem, sempre debaixo de esmagar peso. Em uma pedra isolada pelo mar lá se senta um homem agoniado. Só ele amaldiçoa e se deita na areia um destino pesando esculpiu em pedra. Ainda céus não abrem, nenhum vento subirá e nuvens sombreiam a costa. Em silêncio amaldiçoa um vagabundo e espera até outro amanhã. Uma aflição inesquecida sempre levado com a pedra. Um ódio imprevisível, loucura que pesa abaixo a pedra.