Raunioita tuhotun kaupungin vierestä katsellen Vai yläpuolella auringon eksyneenä taivasta halkoen? Koska kuoli tuo kurja olento, tiedä en Kynnet selässään hetken levähtää Kasvot hiekassa hetki katoaa Liian kauas katseensa hamuaa Kun eivät kotkatkaan pilvissä lennä On rauta voimaton aikaa vastaan Kaikki aseensa joutuvat laskemaan Ja kaiken turhuuden unohtaen Suohon päätyy vielä tämäkin Vain tuhkaa poltetun kaupungin unet valloittajien Yläpuolella auringon tyhjyys olkoon maa täältä karkoitettujen Kynnet selässään hetken levähtää Kasvot hiekassa hetki katoaa Hitain askelin liian kaukaa Moni itselleen aarteita saalistaa On rauta voimaton aikaa vastaan Kaikki lihassaan joutuvat kitumaan Turha on väsyneen odottaa Kuka valmis on matkastaan luopumaan Tällä tiellä ei kukaan kulje meitä vastaan Lopulta aika palkitsee Minkä ajassa ihminen kärsii Kuolema kalventaa kaikkien kasvot Jättää ruumiit kynsiin korppien Miekasta nielet veren jonka lasket Suohon päädyt vielä sinäkin Puiden oksilla, vuorten rinteillä Istuvat vaiti nuo hahmot Vain odottaen että polvillesi putoat Ja kasvosi hiekkaan painat Et enää liiku, silloin tiedät... Contemplando as ruínas de uma cidade destruída ou estaria eu perdido para além do Sol, planando pelos céus? Quando aquela miserável criatura morrer, eu não saberia Com as garras em suas costas, ele descansa por um tempo Com o rosto na areia, seu momento desaparece Seu olhar vagueia até bem longe Enquanto nem as águias voam às alturas de nuvens O ferro é impotente perante o tempo E terá que abaixar suas armas Esquecendo tudo o que não for necessário Isto também acabrá no pântano... Os sonhos dos conquistadores são senão cinzas de uma cidade incendiada O vazio por detrás do Sol será a terra dos que partiram Com as garras em suas costas, ele descansa por um tempo Com o rosto na areia, seu momento desaparece Em passos lentos, vindo de longe Muitos buscam por tesouros para si próprios O ferro é impotente perante o tempo Todos hão de sofrer em suas peles Inútil seria cansar de esperar, Quem estiver disposto a abrir mão da jornada Neste caminho ninguém anda ao nosso encontro No fim, o tempo recompensará O tempo que a humanidade sofre A morte empalidece o rosto de todos nós Deixando nossas carcaças às garras dos corvos Você beberá diretamente da espada o sangue que deixou escorrer E também retornará ao pântano Nos galhos das árvores, nas ladeiras das montanhas Esses corpos aguardam silenciosamente Esperando que seus joelhos se curvem Para enterrar seus rostos na areia Você não se mexe, e então saberá...