de schaduw van het bos
het treuren van het riet
de bloemen op het veld
behagen mij niet
de wind is te gehaast
rustig de vallei
ben ik van u gescheiden
zijn mij maar zielsverdriet
in een zee van tijd
rusten lukt nu niet
de maan komt dichterbij
het trillen van een lied
bang zijn voor het donker
vluchten in de nacht
te moe om lief te hebben
zijn mij maar zielsverdriet
een vreugdig lied begint
geboren in het zand
en nooit teveel bemind
het verleden dat brandt
ben ik de stille avond
de spiegel in je hand
verlangen te blijven
zijn mij maar zielsverdriet
