Als kind was ik wat minnetjes
Ik was wat je noemt veel te licht
De dokter zei: jij moet meer eten
Dan kom je wel aan je gewicht
Ik ging naar een kinderkolonie
De kok was een rare man
Die sloeg was wij moesten eten
Met geweld op een ijzeren pan
Ik werd nog magerder van de schrik
Want iedere kee dacht ik
Daar komt ie weer an
Met zijn ijzeren pan
Bij iedere stoot
Schrik ik mij haast dood
Ik zie van de honger vast scheel
Ik krijg geen hap door mijn keel
Ik krijg de zenuwen van
Die ijzeren pan
Ik ging op latere leeftijd
Als ketelbink mee naar de west
Misschien was ik bootsman geworden
Want varen beviel mij heel best
Toch ben ik niet lang blijven varen
De kok was de schuld ervan
Want was het tijd om te eten
Sloeg hij in het kombuis op een pan
Dus eten deed ik geen hap
Want ik dacht bij iedere klap
Daar komt ie weer an
Met zijn ijzeren pan
Bij iedere stoot
Schrik ik mij haast dood
Ik zie van de honger vast scheel
Ik krijg geen hap door mijn keel
Ik krijg de zenuwen van
Die ijzeren pan
