Qué din os rumorosos na costa verdecente ao raio transparente do prázido luar? Qué din as altas copas de escuro arume arpado co seu bem compassado monótono fungar? Do teu verdor cinguido e de benignos astros confín dos verdes castros e valeroso chan, não des a esquecemento da injuria o rudo encono; desperta do teu sono fogar de Breogán.