Reclamamos, por galegos
ós nacidos na lameira,
ós que na dorna lixeira,
arrincan peixe do mar.
Os que no andamio e no xunque
teñen ó progreso escravo,
ós que tronzan co arado,
a terra pra facer pan.
Sonos nós, xente que leva,
un facho na noite escura,
xente que vai á procura
da súa hestoria virar.
Séculos de fame xorda
na noite pecha perdidos,
afogando a pena en viño
sin lume pra nos quentar!
O lusco co sacho ó lombo,
pra xantar pan e touciño,
co corpo morto, doido,
sempre do carro a tirar.
Aldraxados, iñorantes,
pobo sin lei, divididos
do sangue roxo, vencido,
os caciques a zugar!
Do fondo da nosa noite,
da moura noite dos tempos,
zoan, oxe, novos ventos,
os ventos da libertá!
Homes de tempos perdidos,
ti, labrego, ti, obreiro,
ti gandeiro, mariñeiro,
poñéivos a camiñar!
Somos nós, e soio nós,
os donos do noso siño,
abrindo un novo camiño
na busca da libertá!
