Alzo besluit Francois Villon Zijn testament, berooid en bloot En hoort ge straks het carillon Ten teken dat zijn leven vlood Kleedt u dan in een rouwkleed rood Want hij zweert bij zijn eigen zaad Dat liefde schuld heeft aan zijn dood Als hij dit aards bestaan verlaat Dit is geen grootspraak van Villon Men jaagt hem voort als schobbejak En tussen hier en Rousillon Is elke struik en elke tak Getooid met flarden van zijn frak Want waar hij mint, daar zaait hij haat Dat jaagt hem voort van dak tot dak Tot hij dit aards bestaan verlaat Zo draagt hij, als de dood hem haalt Wat vale vodden en niet meer Maar door die vodden pronkt en praalt Hoog opgericht zijn liefdesspeer Scherp als de tong die door het leer Der degenriem zijn gaten slaat Daarmee snoeft hij een laatste keer Voor hij dit aards bestaan verlaat Prins Dood, fel als een kiekendief Hij heft het glas als laatste daad Hij kust de wijn, zijn trouwste lief Als hij dit aards bestaan verlaat