Manstu Gamla Daga
Eivor Palsdottir
ÞÚ komst til að kveðja í gær ÞÚ kvaddir og allt varð svo hljótt Á glugganum frostrósin grær Ég gat ekkert sofið í nótt Hvert andvarp frá einmana sál Hvert orð sem var myndað án hljóms Nú greindist sem gaddfreðið mál Í gervi hins lífvana blóms Er stormgnýrinn brýst inn í bæ Með brimhljóð frá klettóttri strönd En reiðum og rjúkandi sæ Hann réttir oft ögrandi hönd Ég krýp ég og bæn mína bið Sú bæn sem í hjartanu er skráð Ó, þyrmdu honum, gefðu honum grið Hver gæti mér orð þessi láð?