Ik zag vandaag een foto
Van vijftien jaar geleden
We zaten in ons laatste jaar
We waren in Parijs
Jardin du Luxembourg,
Je kunt het parlement zien
En ergens in de verte vliegt
Een witte duif voorbij
De bloemen staan in bloei,
Het was waarschijnlijk lente
De zon staat in het oosten,
Het is een uur of tien misschien
We staan daar naast elkaar
En sommigen die zitten
En in de verte staat
Het witte standbeeld van Racine
Het was de tweede dag
Als ik mij goed herinner
We zongen 's avonds op de trappen
Van de Sacre Coeur
En we wisten: volgend jaar
Dan scheiden onze wegen,
Maar we lachen allemaal,
Op klein formaat in kleur
De onbetwiste leider
Staat vooraan in het midden
Lachend en uitdagend,
Altijd het hoogste woord
En altijd grote plannen
Om de wereld te veranderen
Het is nu vijftien jaar geleden,
Ik heb er niets meer van gehoord
En ver voorbij de laatste rij
Staat zij, ze was verlegen
De stille buitenstaander
Die nooit werd opgemerkt
Ik heb onlangs gelezen
Dat zij nu als verpleegster
Ergens aan de frontlijn
Van een burgergoorlog werkt
En de denker staat afwezig daar
Te staren naar de hemel
Hij speelt met de gedachte
Over tijd en eeuwigheid
Hij had talent, was voorbestemd
Een meesterwerk te schrijven
Maar de beste gaan het eerste,
Wij zijn het schuim dat overblijft
Ik weet nog hoe wij 's avonds,
Bijna elke avond
Keken naar de kleuren
Van de ondergaande zon
We dronken wijn en zaten
Op de Place de la Concorde
En we zagen in de verte
Een ark van triompf
Ik zag vandaag een foto
Van vijftien jaar geleden
We zaten in ons laatste jaar,
We waren in Parijs
Jardin du Luxembourg,
Je kunt het parlement zien
En ergens in de verte,
Vliegt een witte duif voorbij
