Vaig veure el mal des d'allà al fons com l'escanyava sense dolor. Estava perdut en aquell món de gent hostil on tot fa por. Estava malalt ho sabia prou, però el seu cervell no el deixava pensar en color li han tret els records. La seva memòria és un colador; no sap tornar a casa i es mor de por. La gent se'l mira, el vell està sol, si algú l'ajuda en desconfia molt. Només volia trobar el seu lloc, un lloc amb records i on no hi ha dolor, l'alzheimer no ho vol. La seva mirada mostra terror estant assegut en aquell vagó. Porta l'adreça escrita en un paper, La mà li tremola no en té el control. La ciutat l'atrapa és una presó, que el té esclau sense compassió, la ment l'ha vençut un altre cop. Un home indefens davant de tot, aquell que abans era un gran lluitador, la malaltia l'ha mort. Eu vi o dano de lá para o fundo Estrangular o mais indolor. Eu estava perdido nesse mundo Pessoas hostis, onde tudo é assustador. Eu sabia que estava doente, Mas não deixe que o seu cérebro pensar na cor Menos que você tenha as memórias. Sua memória é uma peneira; Sabe que não deve ir para casa e morrer de medo. As pessoas olhavam para o velho sozinho, Se alguém o ajuda muito suspeito. Só queria encontrar o seu lugar, Com as lembranças e um lugar onde não há dor, Alzheimer não quer. Seus olhos demonstram medo Ainda sentado no mesmo carro. Traga o seu papel escrito, Sua mão treme não tem controle. A cidade está preso em uma prisão Que o escravo não tem compaixão Mente ganhou novamente. Um homem indefeso diante de todos, Que já foi um grande lutador, A doença morreu.