Xerión

Do eterno xeo

Xerión


Nas lonxanas terras da eterna maxia 
O destino navega pola claras do equilibrio 
A xustiza rexe os camiños dos homes valentes 
A sabiduría alumea os enredos das immortais almas 
Mais os mortos en vida pola ignorancia 
Con artimañas sembran a discordia 
O druida acode a eles coa realidade 
Mais a súa verdade será traicionada 
Os bosques morren baixo o frío 
Un manto de pálida neve abraza os corpos 
Negras sombras cobren a claridade 
Comeza a era do eterno xeo 
Silencio... 
Mais no recóndito dos non dormidos 
Agóchase o tesouro máis preciado 
Aquel que ós catro ventos contaba o elexido 
Aquel que coñecen como luz eterna dos valerosos.. 
A liberdade...