skotta niður skarð
skautar yfir barð
illit í hyggju hefur
heimafólkið sefur
daginn áður dafnaði friður
en dó svo á einni nóttu
mildur þeyrinn á midnætti
var orðinn mannskaðaveður á óttu
vorið flúði vinda að handan
og varga af öðrum heimi
draugagangur i dalverpinu
nú er dauðinn sjálfur á sveimi
nú er dauðinn sjálfur á sveimi
frost, þú mátt festa þinn
fjötur við húsvegginn
kynngi min kælir þil
kæfandi ljós og yl
skotta finnur skjól
skriður yfir hól
hallar sér í holu
herðir frost með golu
skotta húkir skammt fyrir ofan
er skundar hann niður datinn
blæs í frostið, blóðar á siðu
hann er beygður maður og kvalinn
gegnum litla glufu á veggnum
hún gægist inn úr snænum
draugur leikur við dreng og stúlku
nú er dauðinn sjálfur á bænum
nú er dauðinn sjálfur á bænum
frost, þú mátt festa þinn
fjötur við langeldinn
kynngi min kæfir glóð
krókna þá menn og fljöð
ber hann þreyttur bál i kotið
bæjargöngin gengur köld
þróttur horfinn, þrekið brotið
þetta eru málagjöld
hlýnar mér er halir falla
hatur nærir draugaþý
heyrist skottu kjaftur kalla
kveikir þú upp eld á ný?
skotta
skotta
