Era de maggio e te cadéano 'nzino, a schiocche a schiocche, li ccerase rosse. Fresca era ll'aria, e tutto lu ciardino addurava de rose a ciento passe. Era de maggio, i' no, nun mme ne scordo, na canzone cantávamo a doje voce. Cchiù tiempo passa e cchiù mme n'arricordo, fresca era ll'aria e la canzona doce. E diceva: "Core, core! Core mio, luntano vaje, tu mme lasse, i' conto ll'ore. chisà quanno turnarraje!" Rispunnev'i': "Turnarraggio quanno tornano li rrose. Si stu sciore torna a maggio, pure a maggio i' stóngo ccá. Si stu sciore torna a maggio, pure a maggio i' stóngo ccá." E só turnato e mo, comm'a na vota, cantammo 'nzieme lo mutivo antico. Passa lu tiempo e lu munno s'avota, ma 'ammore vero, no, nun vota vico. De te, bellezza mia, mme 'nnammuraje, si t'arricuorde, 'nnanz'a la funtana. Ll'acqua, llá dinto, nun se sécca maje, e ferita d'ammore nun se sana. Nun se sana, ca sanata si se fosse, gioja mia, 'mmiez'a st'aria 'mbarzamata, a guardarte io nun starría! E te dico: "Core, core! Core mio, turnato i' só'. Torna maggio e torna 'ammore, fa' de me chello che vuó! Torna maggio e torna 'ammore, fa' de me chello che vuó!"