Las wyostrza mu rysy jak ptasie
Jeden krok w zielony drzewny cień
I zawsze jest mrok pod jodłami
W dolinkach lata skrzy niebieski śnieg
I zawsze jest noc
W bezruchu uświęconej ciszy
A gwiazdy aż chrzęszczą o siebie
Nie mieszcząc się na niebie
Czystym jak kryształ niebie
Niebie jego zimy
Wszystkie drogi prowadzą do ciebie
Nieb skrząca kopuła otula bezpiecznie
Oddziela, otacza, zamyka I chroni
W świetle ciepłego kręgu ognia
- Tylko on, cisza I blask
Milczący zimowy duch
Z cichym sercem jodły
Bijącym pod skórą zwierzęcia
Przez czas
Przez koła istnień, nurtem snów I wspomnień
(Przestrzenie bezimiennych gwiazd, przez kręgi lat strumienie zim I nocy)
Mój los podąża zawsze śladem twoim
Piękny I dobry jest mróz
To właśnie on
Weźmie w opiekę jego ciało
Gdy dusza już zaśnie w śniegach
Rozbłyśnie w jednej z iskier lodowych drobin
Wtedy jego cisza spadnie jak ptak
W moją zieloną zamieć
Mróz ukoi serce aż przestanie drżeć
ŁAgodna śmierć, jak sen po długim dniu
Uspokoi czule, by świat nabrał sił
I znów wprawił w ruch
Bezkresne koła czasu
śWięty obrót, wieczny powrót
Roziskrzona nieskończoność
Jeszcze jeden cykl
Przez czas
Przez koła istnień, nurtem snów I wspomnień
Mój los
Podąża zawsze śladem twoim
Spojrzałam wstecz przez soczewkę lat
I widzę go jak idzie, młody
Przez cichej ćmy cienisty las
Wtem staje I rozkłada ręce
A noc przepływa mu przez pierś
Strumieniem o zapachu świeżej wody
Na jego dnie czarniejszy kształt
Owalny chłód jak zimny kamień
Widać już wtedy była w nim
Ta miłość ciemniejsza niż śmierć
