księżyc mroczy się na nów
cały rok zatoczył krąg
w ciszy pełnej pustych słów
trzyma nas kolejna noc
szare łąki świata snów
chcą dotyku moich stóp
idę sama ścieżką traw
gdzie czekać miał na mnie los
i jedyny bóg
on jak bluszczu pęd
rośnie wspina się
kiedyś wejdzie w mój sen i zostanie
po drodze pije moje łzy
usta ma pełne mojej krwi
zanim samym sobą się stanie
drogą liści wzwyż
wciąż próbuje iść
by mnie spotkać w podniebnych sferach
zastygł bez ruchu wieczny mit
czeka na niego by znów żyć
kiedy we mnie wszystko umiera
jak ta wiosna
jak ta wiosna
……..
gdy przebrniesz przez mrok
niebu swoje winy wyznasz
zabiorę twój ból
zamknę twój ból w moich bliznach
rozcieńczy się w jasnej krwi
wspomnień pustych snów trucizna
by znów chcieć dzielić z tobą
mój ostatni oddech na pół
w kołysaniu traw
błysną gwiazdy w twoich oczach
zapętli się czas
kłębek losu zamkniesz w dłoniach
porusza krew ziemi puls
a świat huśta nas w ramionach
na wiatr ramiona jak skrzydła otworzyć
rozłożyć
w cieniu naszych drzew
na skąpanych w mgłach polanach
powstaniesz jak bóg
bóg poczęty w moich ranach
złączymy sny w jeden świat
ostatnia spełni się ofiara
z rozciętych żył zmieszana w rdzę
krew na mchu
obiecaj mi że powstaniesz jak bóg
miłość po grób przez grób za grób
nasz przedwieczny mit
jeden bóg zrodzony w moich bliznach
i ostatni oddech na pół
zmieszana w rdzę krew na mchu
by ramiona jak skrzydła na wiatr
otworzyć
rozłożyć
