Wat mooi dat ik moest lachen
Om alles wat je zei
Soms keken we alleen maar
En dan huilden wij
Dat ik je altijd wilde horen
Je nooit genoeg kon zien
Dat ik wist dat je altijd aan me dacht
Ken je nog de plaatsen
In de auto, in het bos
Zo dicht bij elkaar
We lieten nooit meer los
Dat gevoel van altijd vrijen
Van al die gretigheid
Alles is hetzelfde, maar wat zijn we nu dan kwijt
Het is niet meer zoals het was
Of maakt het jou niet uit
Wat ik ook beweer
Is het weg, is het anders
Is het minder, is het meer
Het niet meer kunnen eten
Misselijk van geluk
En het zeker weten
Dit gaat nooit meer stuk
Dat je me honderd brieven schreef
En ik er honderd terug
Een man, een vrouw, ik kan niet zonder jou
Het is niet meer zoals het was
Of maakt het jou niet uit
Wat ik ook beweer
Is het weg, is het anders
Is het minder, is het meer
