Maria Soliña

Polos camiños de Cangas 
A voz do vento xemía: 
Ai, que soliña quedaches, 
María Soliña. 

Nos areales de Cangas, 
Muros de noite se erguían: 
Ai, que soliña quedaches, 
María Soliña. 

As ondas do mar de Cangas 
Acedos ecos traguían: 
Ai, que soliña quedaches, 
María Soliña. 

As gaivotas sobre Cangas 
Soños de medo tecían: 
Ai, que soliña quedaches, 
María Soliña. 

Baixo os tellados de Cangas 
Anda un terror de auga fría: 
Ai, que soliña quedaches, 
María Soliña.