Dom tog mig till en plats där inget växte Till en plats där bara skuggorna i dammet hade tid Dom tog mig till en sal, ett solblekt sjukhus Där alla dörrar var så tunga att dom inte krävde lås Dom ledde mig förbi rader av stärkta sängar Där våra steg ska eka länge efter att vi alla gått ur tiden Dom skriker ditt namn just när regnet träffar fönstren Och en ond vind skakar träden, tamburin shakers av döda löv Och dom tog mig till en smutsig strand Där vålnader av surfare som drunknat samlade PET-flaskor för pant På en grusväg mellan fält där ondskans blommor tilläts växa Och förvandla evig skog till skvallerpress Och dom pekar mot en fond, giftgula moln Oranga lampor, tysta silos, jetplans ångspår, bengrå torn Dom viskar i mitt öra "Ser du framtiden, ser du hur inget växer, inget lever men ingen dör?" När man äntligen kan se alla mekanismerna där bakom Så blir man aldrig rädd mer När man äntligen kan se alla kejsare står nakna Så vänder allt igen Allt vänder om igen Jag vaknar i en sal, på ett skuggigt sjukhus står en kvinna vid min säng som blekt sina tänder en grad för hårt Hon smeker min kind varligt med en hand konstgjord som dockors Rynkfri, ringlös, målad, tung och febervarm Och vi lurar ditt porslin, små ilskna utslag är en släng av allergi främst mot min samtid och min tro Jag skriver ditt namn tveksamt på ett vykort, liksom testar Vem du var, det har jag glömt för längesen När man äntligen kan se vem som drar i alla trådar Så blir man aldrig rädd mer När man äntligen kan se alla kejsare stå nakna Så vänder allt igen Allt vänder om igen Jag går ensam in i ljuset Jag går ensam in i ljuset Jag går ensam in i ljuset Jag går ensam in i ljuset Eles me levaram para um lugar onde nada crescia Onde só as sombras na poeira tinham tempo Eles me levaram para uma enfermaria, um hospital branqueado pelo sol, Onde todas as portas eram tão pesadas que não precisavam de trancas. Eles me direcionaram por fileiras de camas enfraquecidas, Onde nossos passos iram ecoar muito depois de nós saírmos. Eles escrevem seu nome certo quando a chuva bate na janela, E um vento vicioso está chacoalhando as árvores, chacoalhadores de pandeiros de folhas mortas. E eles me levaram para uma praia suja, Onde os fastasmas dos surfistas que afundaram colhiam garrafas PET para reciclar e ganhar dinheiro Numa estrada suja entre os campos onde permitiram flores ruins crescerem. E tornar uma floresta imensa em uma revista de fofocas. E eles apontavam para o fundo, nuvens amarelas como tóxico. Lampiões laranjas, sinos quietos,a faixa de vapor de um avião, torres cinza como ossos. Eles sussurraram em meu ouvido: "Você vê como nada está crescendo, nada está vivo, mas ninguém morre?" Quando alguém consegue finalmente ver toda a maquinaria atrás de lá, Alguém nunca fica com medo mais. Quando alguém consegue finalmente ver o imperador em pé pelado, Tudo se torna de novo, Tudo vira de novo. Eu acordei em uma enfermaria, num hospital cheio de sombras, uma mulher está ao lado da minha cama, ela clareou os dentes, algo muito difícil. Ela está fazendo carinho na minha bochecha com uma mão artificial, como a daquela boneca. Sem rugas, sem um anel, pintada, pesada e quente como febre. Minha pele é porcelana branca, pequenas erupções desagradáveis são um caso de alergia, principalmente contra meu tempo e minha fé. Eu escrevo seu nome exitante em um cartão-postal, um tipo de teste Quem você era, eu esqueci há muito tempo. Quando alguém consegue ver quem está pulando os tópicos, Ele não fica mais com medo, Quando um consegue ver o imperador de pé pelado, Tudo volta de novo, Tudo volta em torno de novo. Eu estou caminhando sozinho para a luz. Eu estou caminhando sozinho para a luz. Eu estou caminhando sozinho para a luz. Eu estou caminhando sozinho para a luz.