Cornelis had een glas gebroken
Voor aan de straat
Schoon hij de stukken had verstoken
Hij wist geen raad
Hij had een afschrik van te liegen
Wijl God het ziet
En zou hij nu mama bedriegen
Dat kon hij niet
Hij stond onthutseld en bewogen
De moeder komt:
Ze ziet de tranen in zijn oogen
Hij scheen verstomd
"Heeft Keesje", zei ze, "wat bedreven?
Wat scheelt er aan?"
" 'k Heb", zei hij, "moeder lief! Zo even
Weer kwaad gedaan"
"Terwijl ik bezig met paletten
Bij 't venster was
Vloog mijn volan, door 't fors raketten
Daar in het glas
Maar als uw Keesje 't van zijn leven
Niet weder doet
Dan wilt gij 't immers hem vergeven
Gij zijt zo goed!"
"Kom Keesje lief! Hou op met krijten"
Zei moeder toen:
" 'k Wil u die misslag niet verwijten"
Hij kreeg een zoen
Die altoos wil de waarheid spreken
Word wel beloond
Die leugens zoekt voor zijn gebreken
Word nooit verschoond
