Ik lag te slapen in mijn huwelijkssponde
Maar sliep niet meer toen het geluid
Mijn oor bereikte, door de ruit
Zag ik het rijtuig staan; ik was gevonden
De dood steeg uit, zijn zeis nog ongeschonden
En blinkend; ik was nummer een
Vannacht. de vale maan bescheen
Mijn droef besef: dit is mijn laatste stonde
De dood sprak driemaal zacht mijn naam. seconden
Zwegen stil... de dood ging heen! en ik
Mijn hoongelach verstierf in schrik
Want wat mijn angst en ik niet weten konden
De dood gaat nimmer henen zonder buit
Of neemt een andere... en dat was mijn bruid
