Zugana, Manuela,
nuanian pentsatu,
uste det ninduela
deabruak tentatu;
ikusi beziñegin
naiz enamoratu;
ojala ez bazinan
sekulan agertu.
Amorioz beterik
esperantza gabe,
zergatik egin zinan
bihotz honen jabe?
Zuk esan behar zenduen:
hemendikan alde,
egiaz ez naiz ni
bizardunen zale.
Ahaztu nahi zaitut baina
ezin, ezin ahaztu,
zure amorioak
burua dit galdu…
Orain behar zenduke
bihotz hori bigundu,
eta maitagarri horrek
pixka bat lagundu.
Barkatu behar dituzu
nere erokeriak,
zuri begira daude
nere bi begiak;
garbi, garbi esan ditut
nere ustez egiak,
soraturikan nauka
zure arpegiak.
Gabean ibili naiz
guzizko ametsetan:
Donostian nengoela
Andre Marietan;
eta ikusi nuela
herri hartako plazan
erdian zebilela
Manuelatxo dantzan.
