"Yaramý sarma, yaram derindir. Ümraniye'nin orta yerinde, çiçekler öldü ellerimde..."
Ümraniye'nin sýzýsý, inceden inceye birikiyordu... Yangýndan kopmuþ bir közdü ilginç. Betonda al bir alev; rüzgarýn söndüremediði...
"Yaramý sarma!.. Çekilmesi gereken sancý, firesiz damla damla çekilmiþtir... artýk sabýr, acýya usta bir volkandýr Ümraniye'de..."
Ümraniye mapusu'nda dört can; insanýn en güzel yanýydý. Ve onlar, yarýna gidenlerin soluðuna katýldý.
Ey istanbul bu kaçýncý yiðittir
Sevdanýn yolunu zafer eyleyen
Mapuslardan taþan gökyüzüyüz biz
Teslim olmaz özgür tutsaklarýz biz
Özgürlüðün bedelini biliriz
Kurtuluþun yolunda düþeniz biz
Zulmün zindanlarýna hiç sýðmayan
Ýnanç yüklü mavi gökyüzüyüz biz
Zulmün zindanlarýna hiç sýðmayan
Teslim olmaz özgür tutsaklarýz biz
Mecit Rýza Orhan Gültekin'iz biz
