breekbaar maar roofzuchtig springt de ochtend om haar heen dreigende wolken aan de einder wij hebben de onrust gemeen een man aan de rivier een geweer in zijn hand de wind fluistert eenzaam de so called wonderboy van het verzopen land de wind fluistert eenzaam kijk hoe obscuur en prachtig kijk hoe ze voor het raam staat ik zoek haar hand en hoor haar adem haar ziel zwerft buiten over straat een man aan de rivier een geweer in zijn hand de wind fluistert eenzaam hij kan aan niks meer denken kwam Jehova nu maar langs de wind fluistert eenzaam en dan opent ze haar ogen veegt de make-up van haar hart ik zie die prachtige vrouw weer die ze was aan de start ze wil niet langer stikken onder die bolster van pijn nee nee er moet toch een uitweg zijn ze heeft nu lang genoeg geboet lieve anna, alles komt goed lieve anna...