Í dag hava fuglar ei sungið eitt lag Tað var, eins og slóknaði sólin í dag Og jørðin, hon helt uppat við at mala Og børnini hildu uppat við at spæla Stjørnurnar duttu allar niður av himni Pg mánin, hann fánaði burtur og inni Í stovuni míni ei hoyrdist eitt ljóð Í myrkursins djúpastu náði eg stóð Myrkursins náði Myrkursins náði Myrkursins náði fevndi meg Fevndi meg Henda løtan, hon dró meg til ógingnar gøtur Til heimsins byrjan og til lívsins djúpastu røtur Og myrkrið var hvørki ónt ella kalt Nei, myrkrið var ei enn blivið ónt ella kalt Tað einasta, eg hoyrdi, vóru undarlig ljóð Men so føgur og rein og so yndislig ljóð Og einki var endað, og einki var byrjað Og einki var sjónligt, og einki var hyljað Myrkursins náði Myrkursins náði Myrkursins náði fevndi meg Fevndi meg Myrkursins náði Myrkursins náði Myrkursins náði fevndi meg Fevndi meg