'n Ziekentrooster was gestorven Zoals dat met elk mens geschiedt Hij had 't beste deel verworven Maar d'arme weeuw zat in 't verdriet! Ze vond zich eenzaam en verlaten Geen troost van vreemden kon haar baten De ware trooster was er niet! Wel poogden vrienden en vriendinnen Haar hart weer voor de vreugd' te winnen Wel sprak men steeds: "Vergeet je lot Je man was van omhoog gegeven 'n Hoger macht nam weer z'n leven Berust dus in de wil van God!" "Nee", sprak ze, "ik kan hem niet vergeten Onmoog'lijk, alles wat m'omringt En telkens me weer in d'ogen springt Doet mij 't verlies te smart'lijk weten! Daar ligt nu z'n beste zwarte rok Daar staat z'n bruine wandelstok (Och, 't hart wordt me vaneen gereten) Die 'k hem gaf, toen 'k was zijn bruid! Daar hangt", en haar gemoed schoot volder "Daar hangt z'n broek nog van de zolder Maar ach! de trooster is d'r uit"