Als kleine Jung hatt ich mich ens verlaufe Ich gläuv, ich wollt mer nur e Rahmkamellche kaufe Ich fung ming Stroß nit mih, jo dat wor schwer Ne Schutzmann froochte mich: „Wo bes de her?" Ich hatt en Angs, hä nohm mich beim Schlawittche Im Jeis soh ich mich schon direktemang em Kittche Doch spoht ich janz jenau, dä meint et joot met mir Ich saat ihm dann, treuhäzzich op ming Ihr Ich ben ene kölsche Jung, wat wells de maache Ich bene ne kölsche Jung, un dun jään laache Ich ben och söns nit schlääch, nä ich ben brav Mi Lieblingswöötche heiß Kölle Allaaf Ich däät och schwer aan minger Mutter hänge Wenn sei och manchesmol met mir deit kräftig schänge Doch wor em Grund ich doch d'r liebe Jung Su leich braat ich se nit us dem Fassong Un hatt ich ens en Sammeltass zerbroche dann daach ich janz bestemmp, jetz häs de jet verbroche De Mamm saat nur für mich: „Du küß nit vür de Düür." Ich saat dann „Mamm ich kunt doch nix dofür!" Ich rode dir, loß nie d'r Kopp hange Laach en et Levve nur, dann wees de dich schon fange Denn wenn de nit mih laachs, dat es verkeht Sing doch ding Muttersprooch, op Kölsch e Leed Sing su wie ich, do bruchs dich nit ze schamme Un häs do jroße Loss, dann singe mer zesamme Wenn de dann eines Daachs am Himmelspöözje steihs dann saach däm Petrus heimlich, still un leis…