Ia nesla svoiu bedu, po vesennemu, po l'du,
Oblomilsia led, dusha oborvalasia.
Kamnem pod vodu poshla,
A beda, khot' tiazhela,
No za ostrye kraia zaderzhalasia,
No za ostrye kraia zaderzhalasia.
I beda s togo vot dnia
Ishchet po svetu menia,
Riadom s nej idut molva s krivotolkami,
A chto ia ne umerla - znala golaia vetla,
I eshche perepela s perepelkami,
I eshche perepela s perepelkami.
Tol'ko kto zh skazal emu,
Gospodinu moemu?
Tol'ko vydali menia,
Vydali menia, proboltalisia.
I, ot strasti sam ne svoj,
On otpravilsia za mnoj,
A za nim beda s molvoj uviazalisia,
A za nim beda s molvoj uviazalisia.
On nastig menia, dognal,
Obnial, na ruki podnial!
A za nim beda v sedle ukhmylialasia,
Ved' ostat'sia on ne mog,
Byl vsego odin denek,
A beda na vechnyj srok zaderzhalasia,
A beda na vechnyj srok zaderzhalasia.
